Obrączkowanie wykonywał uprawiony do tego ornitolog – Michał Białek z Ogólnopolskiego Towarzystwa Ochrony Ptaków (OTOP), a do gniazd wspinał się doświadczony arborysta Paweł Oleszkiewicz. W sumie przy wsparciu pracowników Zespołu Parków Krajobrazowych Województwa Wielkopolskiego i Nadleśnictwa Jarocin zaobrączkowano 9 piskląt w 3 gniazdach. Wszystkim założono białe obrączki z indywidualną inskrypcją,  wykonane z lekkiego i trwałego tworzywa sztucznego. Wielkość porównywalna z bocianem białym, a jego upierzenie jest negatywem bociana białego, większy od czapli, a mniejszy od żurawia. W przeciwieństwie do bociana białego unika sąsiedztwa siedzib ludzkich, jest ptakiem bardzo płochliwym i rzadziej klekoce. Oba nasze bociany można rozróżnić po czarnych lotkach bociana białego wyraźnie kontrastujących z resztą białego upierzenia, podczas gdy u bociana czarnego biały jest tylko spód ciała. U obu spokrewnionych gatunków wiek rozpoznaje się po ubarwieniu dzioba i nóg – młode bocianów białych po opuszczeniu gniazda mają białe nogi i czerniawy dziób, bociany czarne mają je zielonoszare. Dorosłe bociany obu gatunków mają czerwone nogi i dziób /wikipedia.org/.

     Bocian czarny jest gatunkiem objętym w Polsce ochroną, dlatego wszelkie prace prowadzono z maksymalną dbałością o bezpieczeństwo ptaków. Ważne było wybranie odpowiedniego czasu obrączkowania: pisklęta muszą być na tyle duże, że rodzice zostawiają je same w gnieździe, a z drugiej strony na tyle małe, że nie podejmują jeszcze prób wylotu z gniazda. I tym razem udało się znaleźć odpowiedni moment. W gniazdach nie było dorosłych osobników, więc nie zostały spłoszone, a pisklaki po wejściu arborysty na drzewo spokojnie siedziały w gnieździe. Najpierw przykrywa się je specjalną płachtą, aby odciąć dopływ światła – to uspokaja zestresowane „intruzem” bociany. Następnie arborysta wyciąga je pojedynczo z gniazda i ostrożnie opuszcza na ziemię, gdzie ornitolog je obrączkuje, waży i mierzy długość dzioba. Po wszystkim ptaki wkłada się z powrotem do gniazda, zanim wrócą ich rodzice.

     Obrączkowanie ptaków ma na celu poznanie ich wędrówek: dokąd lecą, jak długo trwa ich podróż i w jakim okresie przebiega, a także poznanie samej biologii gatunku, np. jak długo żyją i gdzie żerują. Oczywiście warunkiem sukcesu jest to, aby ktoś odczytał numer z obrączki, jeśli zaobserwuje lub znajdzie martwego ptaka. O ile obrączkować mogą tylko uprawione osoby, o tyle informację zwrotną może dostarczyć każdy. Zgłaszając informację o ptaku do centrali obrączkowania, w odpowiedzi możemy dowiedzieć się kto obrączkował tego osobnika. Jeśli wcześniej już ktoś zgłaszał informacje na jego temat możemy otrzymać nawet całą historię o ptaku, którego widzieliśmy.